Utrata dziecka w czasie ciąży, zwana poronieniem, jest jednym z najtragiczniejszych przeżyć dla przyszłej matki. Najczęściej doświadcza się go w pierwszym trymestrze ciąży, czyli do końca 3 miesiąca. Po 23 tygodniach, ryzyko utraty dziecka spada do 1%. Ten artykuł ma na celu przybliżenie kwestii związanych z poronieniem, uczuciami, które mogą wystąpić w jego rezultacie oraz dostarczenie informacji na temat momentu, w którym można rozpocząć kolejne starania o dziecko i jakie badania powinny być wykonane przed kolejną próbą zapłodnienia.
Poronienie samoistne to najtrudniejsza komplikacja ciąży, która może wystąpić do 22. tygodnia i prowadzi do utraty dziecka. W przypadku utraty dziecka po tej dacie, terminologia medyczna używa zwrotu „martwe urodzenie”.
Rozróżniamy kilka typów poronień: zupełne, które dotyczy aż 80% przypadków utraty ciąży i zazwyczaj występuje do 12. tygodnia; niezupełne, które pojawiają się później i wymagają interwencji medycznej, aby oczyścić macicę z pozostałości zarodka. Inny typ to poronienie zatrzymane, w którym można zaobserwować pusty pęcherzyk ciążowy lub brak aktywności serca płodu.
Gdy diagnozowane jest poronienie niezupełne lub zatrzymane, ze względu na stan kobiety, można zastosować trzy metody: oczekiwanie na samooczyszczenie macicy, którego skuteczność sprawdza się po 1 do 2 tygodniach; farmakologiczną metodę, gdzie podawane są leki mające na celu oczyszczenie macicy; oraz chirurgię, w której dokonuje się wyłyżeczkowania macicy.
Ryzyko poronienia jest największe na początkowych etapach ciąży i jest związane z kilkoma czynnikami. Do tych należą: wiek ciążowy, czyli moment zapłodnienia komórki jajowej. Połowa wszystkich poronień ma miejsce przed implantacją, czyli zagnieżdżeniem zarodka w macicy. Po tym etapie ryzyko utraty ciąży spada do 12-24%. Najbardziej stresujący okres ryzyka poronienia kończy się po 8. tygodniu ciąży. Jeśli podczas badania USG widać aktywność serca płodu, ryzyko spada do 2-3%, a w 23. tygodniu jest to już tylko 1% przypadków.
Inne czynniki ryzyka obejmują krwiaki na dnie macicy, które uciskają naczynia zarodkowe oraz zmniejszoną ilość płynu owodniowego, co jest jednym z powodów mniejszego pęcherzyka ciążowego. Na szczęście, małowodzie występuje rzadko, ale szacuje się, że odpowiada za około 80-94% poronień. Nieprawidłowości w pęcherzyku żółtkowym i błonie owodniowej również mogą wpływać na ryzyko poronienia.